نظر اکثریت

نظر به اینکه واخواهی دارای اثر تعلیقی می‌باشد و با تقدیم دادخواست واخواهی تا پایان مهلت واخواهی صدور دستور اجرای حکم ممنوع است و چنانچه در مهلت، واخواهی شده باشد اجرای حکم تا روشن شدن نتیجه واخواهی متوقف می‌باشد، اما با توجه به مقررات تبصره ۱ ماده ۳۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی تقدیم دادخواست واخواهی خارج از مهلت فی‌نفسه مانع صدور دستور اجرا و حتی ادامه اقدامات اجرایی نیست مگر اینکه دادگاه ادعای عدم آگاهی از مفاد حکم و یا وجود عذر را پذیرفته و قرار قبولی واخواهی را صادر نماید اما در عین حال مطابق تبصره ۲ ماده ۳۰۶ قانون مارالذکر اجرای حکم غیابی با شرایط فوق را منوط به معرفی ضامن معتبر یا اخذ تأمین متناسب از محکوم‌له کرده است. بنابراین در فرض سوال چنانچه نیابت اجرای حکم واصل شده باشد، شعبه مجری نیایت با توجه به پیش‌بینی قانونگذار در تبصره ۲ ماده ۳۰۶ و همچنین ماده ۳۰۷ قانون آیین دادرسی مدنی که مقرر داشته چنانچه محکوم‌علیه غایب پس از اجرای حکم، واخواهی نماید و در رسیدگی بعدی حکم به نفع او صادر شود، خواهان ملزم به جبران خسارت ناشی از اجرای حکم اولی به واخواه می‌باشد. لذا شعبه مجری نیابت نسبت به اجرای مفاد نیابت مبادرت می‌نماید و با توجه به تصریح ماده ۳۰۵ و قسمت اخیر تبصره ۱ ماده ۳۰۶ قانون اخیرالذکر که مرجع رسیدگی به دادخواست واخواهی را دادگاه صادرکننده حکم غیابی دانسته است تکلیفی به پذیرش دادخواست واخواهی از سوی محکوم‌علیه را ندارد و با صدور قرار عدم صلاحیت، پرونده را به شعبه صالح که همان شعبه صادرکننده رای می‌باشد، ارسال می‌نماید.

نظر اقلیت

صرف‌نظر از اینکه دادگاه مجری نیابت صلاحیت رسیدگی به واخواهی را ندارد به دلیل اینکه صلاحیت با شعبه‌ صادرکننده رأی می‌باشد؛ مرجع مجری نیابت در خصوص پذیرش واخواست نیز تکلیفی ندارد.