تفاوت اقرار قاطع و غیر قاطع
با توجه به بند (9) ماده 62 قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1318 و تبصره ذیل ماده 331 قانون آیین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب در امور مدنی آیا حکم مستند به اقرار قاطع در دادگاه موجب سقوط حکم، از قابلیت تجدیدنظرخواهی است یا فرقی بین اقـرار قـاطع و غیر قاطع وجود ندارد؟
مطابق تبصره ذیل ماده 331 قانون آیین دادرسی دادگاههـای عمـومی و انقـلاب در امـور مـدنی، احکـام مسـتند بـه اقـرار در دادگـاه قابـل درخواست تجدیدنظر نیست لذا نظر اکثریت مورد تأیید است.
نظر به اطلاق تبصره ذیل ماده 331 قانون مزبور و حذف «قاطع» از اقرار، هـر اقـراری موجـب سقوط حق تجدیدنظرخواهی است.
با توجه به سابقه وضع تبصره ذیل ماده مزبور و با عنایت به اینکه قانونگذار در مـواد متعـددی مثل بند (1) ماده 369 قانون مزبور در خصوص سقوط حق فرجامخواهی بین اقرار قاطع و غیر قاطع قایل به تفکیک شده، لذا بـه نظـر مـیرسـد صـرفاً اقـرار قـاطع در دادگـاه مسـقط حـق تجدیدنظرخواهی است.